دو بيتي های کیجا جان
نگارش یافته توسط گل افروز داداشی مجموعه: ارشیو اشعار محلی
تاریخ انتشار 09 مرداد 1391تعداد بازدید: 96
بورم يزد و ته وِ يزدي بيارم
ته وسّه مخمل عالي بيارم
کاري نکن ته سر وسني بيارم
ته ململ چش ره عصري بيارم
…………………
ته بوردن بوردن آ مه هارش هارش
قشنگ کيجا جان دنبال ره هارش
کهو آسمون ره کمبه سفارش
هرکجه یار شونه نئیره وارش
…………………
سر تپه نماز کند کيجا جان
کمر ره دلا راس کند کيجا جان
خدا جه التماس کند کيجا جان
مه ره شِه ور دراز کند کيجاجان
…………………
اونجه ته اسّايي مه روبروئه
ته تن کت و شلوار رنگ کهوئه
اگر دونم اين عاشقي دروئه
يک مثقال ترياک اين جان گروهه
…………………
دياري دياري نزن اشاره
دشمنون بيتنه دور اماره
الهي دشمن دل بووئه پاره
من آ ته عاشقي ندارنه چاره
…………………
اگر مه ره خواني شب تار
برو ندارني وسيله با قطار برو
اگر دشمن بهيته سر راه ره
هاکن ميون برو آب درياره
…………………
برو تا گندم يک دانه بويم
برو تا او رودخانه بويم
همين که شو بيّه دستي به گردن
که روز روشن بيه بيگانه بويم
…………………
سرم درد بهيته تا حد گردن
اجل برسيه ونه بمردن
اجل ماره نکوش ما نوجوانيم
گل نشکفته ي مازندرانيم
…………………
ساري سور دار چند چلّه دارنه
دِتا بلبل ونه سر ناله دارنه
يکي بلبل که داغ وچه دارنه
يکي بلبل عاشق گم کرده دارنه
…………………
اتاق چار دری پرده به پرده
من و تو هنيشيم هرده به هرده
انده هنيشيم تا آفتاب دگرده
تموم دشمونون دل بترکه
…………………
بنال بلبل بنال تا من بنالم
ته درد گل من درد يارم
ته درد گل بنال شش ماه و شش روز
من درد يار بنالم هر شب و روز
…………………
اِسپه پيرهن نکن ته تن دياره
يواش يواش برو مه مار بيداره
يواش يواش برو انجيل سايه
نا مه مار بشناسه نا مه همسايه
…………………
هراز او بموهه پل ره بورده
من و مه دلبر دل ره بورده
رفقون جمع بوين پل ره بسازين
من و مه دلبر دل ره بسازين
…………………
بلندِ قد دارنه بلندِ بازو
بلند دَروِن سر گيرنه وضو
من آ ته هنيشيم زانو به زانو
ته دل درد دره آ مه دل آرزو
…………………
کيجاي سره پيش دار دارنه هلي
دِتا طِلا درِنه گِنه اميري
الهي طلا آ نيره ته گلي
مگر ته دل دره درد عاشقي
…………………
شباي زمستون دارمه انتظار
نيشتمه نال سر ندارمه قرار
ته ره قسم دمبه جان ته برار
مه دل نشکن آ برو مه کنار
…………………
فلک آخر مه ره غريب هاکرده
از ديدن ته بي نصيب هاکرده
مه ره دور از منه طبيب هاکرده
کهنه دشمن ره مه رقيب هاکرده
…………………
نيشتبيِمه شه سِره من زومه ناله
بِلبل خَوِر بياده نوبِهاره
درد عاشقي دارمه نوونه چاره
مست بلبل ته ناله بلاره
…………………
شب وروز ته وِسّه من زمّه ناله
دل من تنگ بيّه نوونه پاره
دِشمِنون شماره هاکنم چه کار
نينگنين جدايي من و منه يار
…………………
ته گوش گشواره آ گردن تِمِني
کيجا بوته ريکا اَمه سِره نِني
اِسا که من اِمبه شوني خِسِني
معلوم بيه کيجا مه ره نخواني
…………………
خدايا سر هدايي سامون هاده
خدايا درد هدايي درمون هاده
ته جه من نخواسمه مال و ثروت
جان خدا مه ره هم زبون هاده
…………………
چندِ من هِرسّم کَلِک کنار
چند من هاکنم ستاره شمار
شيشک و ترازي همه شونّه مار
آخر بمو مه قشنگ يار
…………………
پاييز بموهه وا دکته صحراره
ارباب در اِنه زارع گيرنه شه لِفاره
قربون بهووم قدرت خداره
زارع بزوهه ارباب په کِفاره
…………………
کيجاي نالِ بِن تو دکشم
تو انده تو بخِرم نالّ بورم لو
مار گنه چچيه دتِر گنه گو
بيچاره دِتِرا چو بَخرده چو
…………………
مسلمونون مه ره با کارد بکوشين
مه گوشت ره بِورين دهات بروشين
مه گوشت ره بورين دهات به دهات
همه ره کم هادين مه يارره زياد
…………………
عقل وِنه آدم کلّه دوو
کيجا وِنه آدم مله دوو
صِواحي نماشون راه کوچه دوو
چِش وه ره بوينه دل تازه بوو
…………………
کيجا جان سر ته من زن نورمه
همان قول که هدامه ته ره ورمه
همان قول هدامه ديروز نماشون
|
و بیتی باباطاهر همدانی
|
|
بورم يزد و ته وِ يزدي بيارم
ته وسّه مخمل عالي بيارم
کاري نکن ته سر وسني بيارم
ته ململ چش ره عصري بيارم
…………
| (cached) |
کلمه ی «دوبیتی» علاوه بر اینکه در مورد رباعی به کار می رود به معنی شعری است که دارای چهار مصراع است.
دوبیتی شعری است که دارای چهار مصراع است و می تواند در هر وزنی سروده شود.
رباعی نیز در واقع یک نوع دوبیتی است که وزن خاصی دارد.
بیشتر دو بیتی های مربوط به بابا طاهر است.
نمونه هایی از دو بیتی های باباطاهر:
دل عاشق به پیغامی بسازد —– خمارآلوده با جامی بسازد
مرا کیفیت چشم تو کافی است —– ریاضت کش به بادامی بسازد
***
ز دست دیده و دل هر دو فریاد —– هر آنچه دیده بیند دل کند یاد
بسازم خنجری نیشش ز فولاد————-زنم بر دیده تا دل گردد آزاد
***
جوونی هم بهاری بود و گذشت —– به ما یک اعتباری بود و بگذشت
میون ما و تو یک الفتی بود. —— که آن هم نوبهاری بود و گذشت
………
دوبیتی شماره ۴: ته که ناخوانده‌ای علم سماوات
دوبیتی شماره ۵: دلی دیرم خریدار محبت
دوبیتی شماره ۶: محبت آتشی در جانم افروخت
دوبیتی شماره ۷: نپرسی حال یار دلفکارت
دوبیتی شماره ۸: اگر دل دلبر و دلبر کدام است
دوبیتی شماره ۹: شب تاریک و سنگستان و مو مست
دوبیتی شماره ۱۰: نفس شومم بدنیا بهر آن است
دوبیتی شماره ۱۱: شیرمردی بدم دلم چه دونست
دوبیتی شماره ۱۲: بود درد مو و درمانم از دوست
دوبیتی شماره ۱۳: نمیدانم دلم دیوانهٔ کیست
دوبیتی شماره ۱۴: ته دوری از برم دل در برم نیست
دوبیتی شماره ۱۵: یکی برزیگرک نالان درین دشت
دوبیتی شماره ۱۶: خرم کوه و خرم صحرا خرم دشت
دوبیتی شماره ۱۷: بهار آیو به صحرا و در و دشت
دوبیتی شماره ۱۸: سیاهی دو چشمانت مرا کشت
دوبیتی شماره ۱۹: عزیزا کاسهٔ چشمم سرایت
ج
دوبیتی شماره ۲۰: من آن رندم که گیرم از شهان باج
دوبیتی شماره ۲۱: ته که می‌شی بمو چاره بیاموج
چ
دوبیتی شماره ۲۲: اگر زرین کلاهی عاقبت هیچ
دوبیتی شمارهٔ ۱
ببندم شال و میپوشم قدک را
بنازم گردش چرخ و فلک را
بگردم آب دریاها سراسر
بشویم هر دو دست بی نمک را
دوبیتی شمارهٔ ۲
تن محنت کشی دیرم خدایا
دل با غم خوشی دیرم خدایا
زشوق مسکن و داد غریبی
به سینه آتشی دیرم خدایا
دوبیتی شمارهٔ ۳
اگر یار مرا دیدی به خلوت
بگو ای بی‌وفا ای بیمروت
گریبانم ز دستت چاک چاکو
نخواهم دوخت تا روز قیامت
دوبیتی شمارهٔ ۴
ته که ناخوانده‌ای علم سماوات
ته که نابرده‌ای ره در خرابات
ته که سود و زیان خود ندانی
بیاران کی رسی هیهات هیهات
دوبیتی شمارهٔ ۵
دلی دیرم خریدار محبت
کز او گرم است بازار محبت
لباسی دوختم بر قامت دل
زپود محنت و تار محبت
دوبیتی شمارهٔ ۶
محبت آتشی در جانم افروخت
که تا دامان محشر بایدم سوخت
عجب پیراهنی بهرم بریدی
که خیاط اجل میبایدش دوخت
دوبیتی شمارهٔ ۶
محبت آتشی در جانم افروخت
که تا دامان محشر بایدم سوخت
عجب پیراهنی بهرم بریدی
که خیاط اجل میباید
دوبیتی شمارهٔ ۷
نپرسی حال یار دلفکارت
که هجران چون کند با روزگارت
ته که روز و شوان در یاد مویی
هزارت عاشق با مو چه کارت
دوبیتی شمارهٔ ۸
اگر دل دلبر و دلبر کدام است
وگر دلبر دل و دلرا چه نام است
دل و دلبر بهم آمیته وینم
ندونم دل که و دلبر کدام است
دوبیتی شمارهٔ ۹
شب تاریک و سنگستان و مو مست
قدح از دست مو افتاد و نشکست
نگهدارنده‌اش نیکو نگهداشت
وگرنه صد قدح نفتاده بشکست
دوبیتی شمارهٔ ۱۰
نفس شومم بدنیا بهر آن است
که تن از بهر موران پرورانست
ندونستم که شرط بندگی چیست
هرزه بورم بمیدان جهانست
دوبیتی شمارهٔ ۱۱
شیرمردی بدم دلم چه دونست
اجل قصدم کره و شیر ژیونست
ز موشیر ژیان پرهیز می‌کرد
تنم وا مرگ جنگیدن ندونست
دوبیتی شمارهٔ ۱۲
بود درد مو و درمانم از دوست
بود وصل مو و هجرانم از دوست
اگر قصابم از تن واکره پوست
جدا هرگز نگردد جانم از دوست
دوبیتی شمارهٔ ۱۳
نمیدانم دلم دیوانهٔ کیست
کجا آواره و در خانهٔ کیست
نمیدونم دل سر گشتهٔ مو
اسیر نرگس مستانهٔ کیست
دوبیتی شمارهٔ ۱۴
ته دوری از برم دل در برم نیست
هوای دیگری اندر سرم نیست
بجان دلبرم کز هر دو عالم
تمنای دگر جز دلبرم نیست
دوبیتی شمارهٔ ۱۵
یکی برزیگرک نالان درین دشت
بخون دیدگان آلاله می‌کشت
همی کشت و همی گفت ای دریغا
بباید کشت و هشت و رفت ازین دشت
دوبیتی شمارهٔ ۱۶
خرم کوه و خرم صحرا خرم دشت
خرم آنانکه این آلالیان کشت
بسی هند و بسی شند و بسی یند
همان کوه و همان صحرا همان دشت
دوبیتی شمارهٔ ۱۷
بهار آیو به صحرا و در و دشت
جوانی هم بهاری بود و بگذشت
سر قبر جوانان لاله رویه
دمی که گلرخان آیند به گلگشت
دوبیتی شمارهٔ ۱۸
سیاهی دو چشمانت مرا کشت
درازی دو زلفانت مرا کشت
به قتلم حاجت تیر و کمان نیست
خم ابرو و مژگانت مرا کشت
دوبیتی شمارهٔ ۱۹
عزیزا کاسهٔ چشمم سرایت
میان هردو چشمم جای پایت
از آن ترسم که غافل پا نهی تو
نشنید خار مژگانم بپایت
دوبیتی شمارهٔ ۲۰
من آن رندم که گیرم از شهان باج
بپوشم جوشن و بر سر نهم تاج
فرو ناید سر مردان به نامرد
اگر دارم کشند مانند حلاج
دوبیتی شمارهٔ ۲۱
ته که می‌شی بمو چاره بیاموج
که این تاریک شوانرا چون کرم روج
کهی واجم که کی این روج آیو
کهی واجم که هرگز وا نه‌ای روج
دوبیتی شمارهٔ ۲۲
اگر زرین کلاهی عاقبت هیچ
اگر خود پادشاهی عاقبت هیچ
اگر ملک سلیمانت ببخشند
در آخر خاک راهی عاقبت هیچ
دوبیتی شمارهٔ ۲۳
زدست دیده و دل هر دو فریاد
که هر چه دیده بیند دل کند یاد
بسازم خنجری نیشش ز فولاد
زنم بر دیده تا دل گردد آزاد
دوبیتی شمارهٔ ۲۴
گیج و ویجم که کافر گیج میراد
چنان گیجم که کافر هم موی ناد
بر این آئین که مو را جان و دل داد
شمع و پروانه را پرویج میداد
دوبیتی شمارهٔ ۲۵
دو چشمم درد چشمانت بچیناد
مبو روجی که چشمم ته مبیناد
شنیدم رفتی و یاری گرفتی
اگر گوشم شنید چشمم مبیناد
دوبیتی شمارهٔ ۲۶
دلم بی وصل ته شادی مبیناد
زدرد و محنت آزادی مبیناد
خراب آباد دل بی مقدم تو
الهی هرگز آبادی مبیناد
دوبیتی شمارهٔ ۲۷
بیته یارب به بستان گل مرویاد
وگر روید کسش هرگز مبویاد
بیته هر گل به خنده لب گشاید
رخش از خون دل هرگز مشویاد
دوبیتی شمارهٔ ۲۸
یکی درد و یکی درمان پسندد
یکی وصل و یکی هجران پسندد
من از درمان و درد و وصل و هجران
پسندم آنچه را جانان پسندد
دوبیتی شمارهٔ ۳۰
نهالی کن سر از باغی برآرد
ببارش هر کسی دستی برآرد
برآرد باغبان از بیخ و از بن
اگر بر جای میوه گوهر آرد
دوبیتی شمارهٔ ۳۱
غریبی بس مرا دلگیر دارد
فلک بر گردنم زنجیر دارد
فلک از گردنم زنجیر بردار
که غربت خاک دامنگیر دارد
دوبیتی شمارهٔ ۳۲
خور از خورشید رویت شرم دارد
مه نو زابرویت آزرم دارد
بشهر و کوه و صحرا هر که بینی
زبان دل بذکرت گرم دارد
دوبیتی شمارهٔ ۳۵
دل عاشق به پیغامی بسازد
خمار آلوده با جامی بسازد
مرا کیفیت چشم تو کافیست
ریاضت کش ببادامی بسازد
دوبیتی شمارهٔ ۳۶
دگر شو شد که مو جانم بسوزد
گریبان تا بدامانم بسوزد
برای کفر زلفت ای پریرخ
همی ترسم که ایمانم بسوزد
دوبیتی شمارهٔ ۳۶
دگر شو شد که مو جانم بسوزد
گریبان تا بدامانم بسوزد
برای کفر زلفت ای پریرخ
همی ترسم که ایمانم بسوزد
دوبیتی شمارهٔ ۳۷
هر آنکس عاشق است از جان نترسد
یقین از بند و از زندان نترسد
دل عاشق بود گرگ گرسنه
که گرگ از هی هی چوپان نترسد
دوبیتی شمارهٔ ۳۸
بلا رمزی ز بالای ته باشد
جنون سری ز سودای ته باشد
بصورت آفرینم این گمان بی
که پنهان در تماشای ته باشد
دوبیتی شمارهٔ ۳۹
پسندی خوار و زارم تا کی و چند
پریشان روزگارم تا کی و چند
ته که باری ز دوشم برنگیری
گری سربار بارم تا کی و چند
دوبیتی شمارهٔ ۴۱
مرا نه سر نه سامان آفریدند
پریشانم پریشان آفریدند
پریشان خاطران رفتند در خاک
مرا از خاک ایشان آفریدند
دوبیتی شمارهٔ ۴۲
خوشا آنانکه سودای ته دیرند
که سر پیوسته در پای ته دیرند
بدل دیرم تمنای کسانی
که اندر دل تمنای ته دیرند
دوبیتی شمارهٔ ۴۳
چو آن نخلم که بارش خورده باشند
چو آن ویران که گنجش برده باشند
چو آن پیری همی نالم درین دشت
که رودان عزیزش مرده باشند
دوبیتی شمارهٔ ۴۵
خوشا آنانکه تن از جان ندانند
تن و جانی بجز جانان ندانند
بدردش خو گرند سالان و ماهان
بدرد خویشتن درمان ندانند
دوبیتی شمارهٔ ۴۶
خوشا آنانکه پا از سر ندونند
مثال شعله خشک وتر ندونند
کنشت و کعبه و بتخانه و دیر
سرائی خالی از دلبر ندونند
دوبیتی شمارهٔ ۵۰
مو آن رندم که نامم بی‌قلندر
نه خان دیرم نه مان دیرم نه لنگر
چو روج آیو بگردم گرد گیتی
چو شو آیو به خشتی وانهم سر
دوبیتی شمارهٔ ۵۱
تویی آن شکرین لب یاسمین بر
منم آن آتشین دل دیدگان تر
از آن ترسم که در آغوشم آیی
گدازد آتشت بر آب شکر
دوبیتی شمارهٔ ۵۲
گلش در زیر سنبل سایه پرور
نهال قامتش نخلی است نوبر
زعشق آن گل رعنا همه شب
چو بلبل ناله و افغان برآور
دوبیتی شمارهٔ ۵۳
دمی بوره بوین حالم ته دلبر
دلم تنگه شبی با مو بسر بر
ته گل بر سر زنی ای نو گل مو
به جای گل زنم مو دست بر سر
دوبیتی شمارهٔ ۵۳
دمی بوره بوین حالم ته دلبر
دلم تنگه شبی با مو بسر بر
ته گل بر سر زنی ای نو گل مو
به جای گل زنم مو دست بر سر
دوبیتی شمارهٔ ۵۴
بروی ماهت ای ماه ده و چار
به سرو قدت ای زیبنده رخسار
که جز عشقت خیالی در دلم نی
بدیاری ندارم مو سر و کار
دوبیتی شمارهٔ ۵۵
دیم آلاله‌ای در دامن خار
واتم آلالیا کی چینمت بار
بگفتا باغبان معذور میدار
درخت دوستی دیر آورد بار
دوبیتی شمارهٔ ۵۶
دلم زار و دلم زار و دلم زار
طبیبم آورید دردم کرید چار
طبیبم چون بوینه بر موی زار
کره در مون دردم را بناچار
دوبیتی شمارهٔ ۵۷
سه درد آمو بجانم هر سه یکبار
غریبی و اسیری و غم یار
غریبی و اسیری چاره دیره
غم یار و غم یار و غم یار
دوبیتی شمارهٔ ۵۸
زدل نقش جمالت در نشی یار
خیال خط و خالت در نشی یار
مژه سازم بدور دیده پرچین
که تا وینم خیالت در نشی یار
دوبیتی شمارهٔ ۵۹
الاله کوهسارانم تویی یار
بنوشه جو کنارانم تویی یار
الاله کوهساران هفته‌ای بی
امید روزگارانم تویی یار
دوبیتی شمارهٔ ۶۰
بی تو تلواسه دیرم ای نکویار
زهر در کاسه دیرم ای نکویار
میم خون گریه ساقی ناله مطرب
مصاحب این سه دیرم ای نکویار
دوبیتی شمارهٔ ۶۱
فلک زار و نزارم کردی آخر
جدا از گلعذارم کردی آخر
میان تختهٔ نرد محبت
شش و پنجی بکارم کردی آخر
با سلام در این مقال می ازسایت حقیقتستان ازدواج فایز دشتستانی با پری
خواهم داستان زندگی شاعری رو براتون تعریف کنم که بیشتر یا شاید همه شما نشنیده باشد ، این شاعر شاید شعرهای زیادی به اندازه حافظ و سعدی … نداشته باشد ولی در عوض شعرهایش بخاطر روح عاشقانه اش وسوز عارفانه اش سوز و گداز عجیبی دارد که این اشعار توسط افرادی به عنوان شروه و فایزدر منطقه دشتستان ودشتی استان بوشهر خوانده می شود ، که سعی می کنم در فرصت های مناسب و در کامنت های مخصوصی درباره این شاعر و شعرهایش بیشتر خدمتتون بنویسم ، در اینجا لازم است که شرح حال مختصری در مورد این شاعر عاشق خدمتتون عرض کنم البته در اینکه جناب فایز اهل کدوم دیار از مناطق بوشهر بوده مختصری نزاع می باشد که طبق تحقیق عمل آمده و مشهوریت اوبه لقب دشتستانی بیشتر شعرا و محققین او را متعلق به این دیار(شهرستان دشتستان ) می دانند که البته بعضی هم قائلند که این شاعر روح پرور اهل منطقه کردوان دشتی می باشد که بنده قصد وارد شدن به این نزاع را ندارم و در اینجا قصد دارم که داستان و حکایتی که نقل آن سینه به سینه گشته تا به نسل ما رسیده را خدمت دوستان عزیز تعرف کنم و اون داستان عاشقی و ازدواج فایز با حوری می باشد که به نقل بزرگان او شعرهایش را بخاطر جدائی و فراق از این حوری سرائیده است به هر حال خواندن این داستان خالی از لطف نیست و در ضمن سعی بنده بر این است که بتوانم مردان بزرگی چون فایز دشتستانی را به مردمانم بشناسانم امیدوارم که از این مطلب نهایت بهره و لذت را ببرید .
داستان افسانه ای زندگی فایز دشتستانی:
اسم اصلی او محمدعلی است.در کودکی پدر خود را از دست داد اما مادرش همه ی توان خود را برای تربیت فایز جوان به کار برد.چون فایز به جوانی رسید کمر بر خدمت مادر پیر وفرتوت خود بست.
بیشتر دوران جوانی فایز به خدمت مادر گذشت مادر نیز تنها می توانست در حق فرزندش دعا کند.همه وقت از خدا می خواست تاپسر ش را با حور وپری دمساز گرداند.
فایز از همان دوران کودکی چوپان بود در آن ناحیه که او گوسفندانش را به چرا می برداستخری بود. در ظهری داغ تصمیم گرفت تا گله را به آن آبگیر ببرد تا گوسفندان سیراب شوند.
همان طور که می رفت از دور چند نفر را دید که در آب شنا می کردند. کم کم واضح تر دید نزدیک تر آمد وپشت درختانی که در آن حوالی بود پنهان شد. همان طور که آنان را نظاره می کردفکری به شوخی از ذهنش گذشت.دست دراز کرد و لباسی را که متعلق به یکی از شناگران بود برداشت. پریان شناگر که وجود غریبه ای را حس کردندشتابان از آب بیرون آمدند جامه بر تن کردند وگریختندجز آن که لباسش را چوپان شوخ ربوده بود.
پس همان طور در آب ماند.
گفت وشنود پری و فایز جالب است.پری گفت:من از پریان هستم . ما را با انسان کاری نیست جامه ام را بده در عوض هر آن چه بخواهی به تو می دهم.
فایز گفت:تنها به شرطی جامه ات را میدهم که همسری مرا قبول کنی!پری التماس کردکه چیزی از زر و مال بخواهد اما فایز نپذیرفت.
پری که چاره نمی دید گفت پس من هم شرطی دارم.
فایز گفت:شرط تو چیست؟
پری گفت از این پس هر رفتار عجیبی از من دیدی فراموش کنی و به کسی چیزی نگویی.
فایز پذیرفت و زندگی آن دو شروع شد.
زمان گذشت تا آنها صاحب دو فرزند شدند.
فایز در اوج خوشبختی بودکه ناگاه خار اندوهی توانسوز به قلبش خلید. در شامگاهی مادرش چشم از جهان فرو بست.
دوستان و آشنایان به تسلیت گویی آمدند در همین حال فایز دیدکه پری پرید ودر طاقچه ی اتاق نشست و این حرکت عروس مادر شوهر مرده خنده ی همگان را برانگیخت.
فایز با دیدن این صحنه شرمسار شد . اما بنابر قولی که به پری داده بود هیچ نگفت.
آن شب گذشت و روز بعد در مراسم تشییع جنازه هنگام برداشتن جنازه و بیرون بردن جسد مادر پریزاد ناگهان با صدای بلند شروع به خنده کرد، به طوری که توجه همگان را برانگیخت.
این بار نیز عرق شرم و خجالت بر پیشانی فایز نشست، اما هیچ نگفت. تحمل می کرد بنابر قولش.
بالا خره مادر را به خاک سپردندو فایز که گویی همه ی زندگی از کف داده بود با چشمانی اشکبار به خانه آمد و زانوی غم بغل گرفت.
اما روز بعد حادثه ای دیگر رخ دادکه فایز را تا همیشه آواره کرد.
فایز پس از نماز ظهر دید که گرگی درنده آمد و وارد اتاق شد. پری بلافاصله یکی از فرزندانش را به گرگ داد. گرگ گلوی طفل را درید و با خود برد.
اندکی بعد دوباره ظاهر شد پری این بار طفل دیگرش را به گرگ سپرد.
اینک فایز به اوج جنون رسیده بود. از یک سو غم از دست دادن مادر واز سوی دیگرربودن دو کودکش توسط گرگ که پری آنان را با دست خود به حیوان سپرده بود و از دیگر سو قولی که به پری داده بود.
قرارش را زیر پا گذاشت و از او پرسید:
تو به هنگام مرگ مادرم در طاقچه نشستی و مردم را خنداندی،مرا شرمنده کردی.
به هنگام تشییع جنازه قهقهه سر دادی و باز شرمسارم کردی. این ها را من ندیده گرفتم.
اما سپردن بچه ها به گرگ دیگر چه ماجرایی بود؟ باید به من بگویی چرا جگر گوشه هایم را به دامان مرگ سپردی؟
پری خیره به چشمان فایز نگریست . دیگر همه چیز تمام شده بود. پیمان آن دو شکسته شده بود دیگر ادامه ی زندگی برایشان ناممکن بود.
پری گفت اکنون که پیمان شکنی کردی بگذار به تو بگویم:
اولاً: رفتن من روی طاقچه به این دلیل است که وقتی کسی می میرد اطراف او و همه جا گرداگرد او را خون می گیرد . چون من پاک و مطهر هستم رفتم روی طاقچه که ناپاک نشوم وشما انسانها از درک آن عاجزید.
ثانیاً : چون مرده را حرکت می دهند اعمال نیک و ثواب هایش پیشاپیش جنازه توسط فرشتگان حمل می شود و چون مادر تو در تمام زندگی اش ، یک قرص نان و یک لنگه کفش خیرات داده بود خنده ام گرفت.
ثالثاً: گرگی که فرزندان تو را برد برادرم بود که می خواست از آن ها پری بسازد.
فایز دیگر هیچ نگفت.
پس از خواندن نماز عصر دید که هر دو فرزندش باز آمده اند.اما پریزاد از در دیگر خارج شد ورفت!…….
دیگر تا آخر عمر فایز آشکار به چشمان شاعر شوریده حال نشد . فایز تا آخرین لحظات زندگی در غم دوری پری سوخت.
اشعار فايز دشتستاني
*سر زلفت الف با لام و ميم است
چه بسم الله الرّحمن الرّحيم است
به هفتاد و دو ملت برده حسنت
قدم از هجر تو مانند جيم است
*قلم از شوشتر و كاغذ از بغداد
مركّب آب ديده قاصدش باد
نويسم نامه اي سر نصرالدين شاه
تن فايز به قربان شما باد
*خروس عرش ديشب ارتجا كرد
براي عاشق مسكين دعا كرد
الهي خير از جانش نبينا
كه يار از فايز جدا كرد
*سحر گاهي گذشتم پشت باغي
كه ديدم بلبلي در چنگ زاغي
كه فايز صنعت ناديده ديدست
به زير دود ميسوزه چراغي
*اگر يار مني از نو وفا كن
اگر كافر دلي شرم از خدا كن
اگر حرف بدي از من شنيدي
بكش خنجر سرم ازتن جدا كن
*خداوندا به فايز ده صبوري
سر كار بدان جاها رسيده
*بهارآمد زمين مست و زمان مست
شتر بر زير پاي ساروا ن مست
هنون مستن كه خوردن آب انگور
نه من مستم كه يارم ازبرم رفت
*بهار آمد زمين پيروزه گون شد
به وزن صيف دلدارم رَوون شد
نو بهار آمد درختان بخروشيد
درختان جامه ي سبزي بپوشيد
*سركوه بلند جفتي پلنگ است
صداي ناله ي توپو تفنگ است
مگر داني كه فردا محشري نيست
سؤال و پرسش و پيغمبري نيست
بتاز اسب جفا تا مي تواني
كه فايز بي سپاه و لشكري نيست
*به قرآني كه يك كلمش غلط نيست
به غم خوردن كسي مانند من نيست
اگر شيره شكر غربت بنوشي
مثال يك گدايي در وطن نيست
*به قرآني كه خطش بي شمار است
به مولايي كه تيغش ذوالفقار است
سر سوداي عشقت بر ندارم
كه تا دين محمدبرقرار است
*قسم خوردم به الله و بالله
به حقّ سوره ي نصر من الله
سر سوداي عشقت بر ندارد
اگر دنيا شود زيرش به بالا
*خبر دادند كه دشتستون بهار است
زمين از خون فايز لاله زار است
خبر بر يار فايز رسوني
كه فايز يك تن و دشمن هزار است
*دو چشمونت پيالي پر ستاره
تبت چون حوض كوثر سايه داره
اگر خواهي كه فايز را ببيني
بزن آتش به دشتستون دوباره
*نه هر بالا نشين چون ماهِ تاب است
نه هر سنگ گلی دُرّخوش آب است
نه هر شعر خوني فايزي بود
نه هر تركي زبون افراسياب است
*پري پيكر بت عيسي پرستم
دمي بنشين دل بوردي زدستم
دمي بنشين ميون هر دو ديده
مو از دين مسلموني گذشتم
*قسم خوردي به تورات وبه انجيل
به حق آنكه خلقت كرد جبريل
سرسوداي عشقت بر نداره
كه تا دنيا دمد سور سرافيل
*دلم مي سوزه از عهد جدايي
ندونم با كي بندم آشنايي
چراغ چشم بينايي فايز
كه شعم بي تو نداده آشنايي
*اگر سر تا سر دنيا قلم بيد
مركب آب درياي يمن بيد
اگر برگا درختا بيدن كاغذ
هنوز از بهر فايز بيد وكم بيد
*دو چشمون مركب رشته اي تو
مگر از عهد خود برگشته اي تو
جواب خون فايز را چه گويي
مگر در كافرستون گشته اي تو
*اگر شانه شوي مويم نچيني
اگر آيينه شوي رويم نبيني
اگر هفت پشت تو صياد باشند
بز پازن به كوي من نبيني
*دو ابروي كجت چون تيغ الماس
كشد پير و جوان از چپ و از راست
مكش فايز مي گردي پشيمون
مطيع كار باش ايّهاالناس
*خداوندا دل و دينم پريد بود
به ناز و غمزد و جادوگري بود
كسون گوين كه فايز دل نداره
تجارت آمد و غارتگري بود
*نه افلاطون كند فكري به حالم
نه جالينوس دانست من چه حالم
علاج درد فايز نيست درمون
بزن بر دردمي تا من بنالم
*گهي نالم گهي شبگير نالم
گهي از بخت بي تدبير نالم
بنالم چون پلنگ تير خورده
گهي شير در زنجير نالم
*عصا بر دست كشكولم حمايل
بگردم شهر به شهر مانند سائل
كسون گوين از بهر چه گردي
منم فايز گم كردم شمايل
*دلم قطره خوني بيشتر نيست
مرا آسودگي در روز و شب نيست
تو فايز بي جهت آواره كردي
اگر خون از دلم آيد عجب نيست
*مكن با يار بد خود را گرفتار
كه من كردم پشيمونم ازاين كار
*بهشتي اي صنم دادي نشانم
تو دادي وعده اي از آب كوثر
كه كنج دوزخي كردي مكانم
*پري آمد قسم خود وقسم داد
كه به غيراز تو نگيرم آدميزاد
*رفيقونم همه رفتن چپ و راست
چنون رفتن كه گردشون نپيداست بيايي اي هوادارون فايز
همه گوين كه فردا نوبت توست
*بيو فايز چه زحمتها كشيدي
اَ طفلي تا به پيري خود رسيدي
كليد باغه را دادم به دستت
خودت گَند بودي و گلها نچيدي
*كليد دولو وون ديدي چها كورد
گل خشبو زِ دست م‘ رها كورد
بيو دو لو كه تو گمراه بايي
به نفرين رسول الله بايي
منه از دلبر راندي دلبر از مو
چو شيطون رانده از درگاه بايي
*صنم ميل جدايي از تو دارم
نشان بي وفايي از تو دارم
صد و سي و سه خنجر خورده فايز
سراق مي منايي از تو دارم
*ولم فرقه كشيد چادر به سر كزد
دو گيسوي مركب بر كمر زد
سري از پرده درآورد يار فايز
چو خورشيدي كه از مشرق علم كرد
*ولم فرقه كشيد در سوي بستان
گل شمشاد گم كردم لرستان
نديدم شهسواري مثل فايز
مگر رستم به شهر زابلستان
*وفاي بي وفايان كرده پيرم
رووم يار وفاداري بگيرم
اگر يار وفاداري نباشد
سر قبر وفاداران بميرم
*قيامت قامت و قامت قيامت
قيامت آمد و دلبر نيامد
*قدت گل قامتت گل كفش پات گل
سخن گل معرفت گل مهربون گل
*پري هردم مكن خود را نمايون
دمادم مي بري از قالبم جون
*چه بد كردم كه مهر از من بريدي
خداوندا بدي از من چه ديدي
پشيمون ميشوي روزي دو صد بار
اگر بر دنبال فايز مي دويدي
*ز قبرستون گذر كردم كم و بيش
كه ديدم قبر دولتمند و درويش
نه درويش بي كفن در خاك مي رفت
نه دولتمند بود و از كفن بيش
*اگر صد تير ناز از دلبرآيد
مكن باور كه آه از دل برآيد
پس از صد سال بعداز فوت فايز
هنوز آواز دلبر دلبر آيد
*دوتا موي سفيد آمد به ريشم
غزالون كم گذر كردن به پيشم
*سر سنگي دانه رخته بودم
عجب كوكي به دون آورده بودم
صياد كافري كوكم رميدست
خودم از كودكي بخت سخته بودم
*اگر فایز بدانست زرگری را
طلا سازد دو زلف عنبری را
*دو چشمونت پیاله پر ز می بی
لب و لعلت خراج ملک ری بی
دو تا نمبول تر بر سینه داری
نصیب فایز بیچاره کی بی
*خدا کردست که من شیدا بگردم
چی ماهی بر لب دریا بگردم
پلنگ در کوه آهو در بیابان
همه جفتن مو تنها بگردم
* سحرگاهی مشغول نمازم
ز قبله سر دراز و سر بنازم
زبونم قل هو الله را غلط خواند
خدایا مو گنه کارم چه سازم
10/11/85
*عزیزون حلقه دوری مینداز
به سینم تیر پنهونی مینداز
تو فایز گفته ای بوسی به جونی
به هر شهر نقل ارزونی مینداز
*اگر سنگم زنی سنگت ببوسم
اگر زهرم دهی چون آب بنوشم
سر دستم بگیر چار سوی بازار
بگو دلار: من فایز فروشم
یادداشتهای اسدالله مشرف زاده 